اين فصل بر اساس کتاب مرقس باب 4 آیات 26 تا 29 نوشته شده است :

حكايت برزگر سوال برانگيز است. بعضي از مخاطبان اينطور از حكايت برداشت نمودند كه مسيح ملكوت و سلطنت زميني را تشكيل نداد و بسياري نيز كنجكاو و سردرگم شدند. مسيح سرگشتگي آنان را مشاهده نموده و از مثالهاي ديگري استفاده نمود. و كماكان در تلاش براي تغيير تفكر آنان بود كه اميدوار به ايجاد سلطنت دنيوي توسط مسيح بودند ولي كار مسيح دنيوي نبود بلكه سلطنت فيض خدا در قلوب انسانها بود.عيسي در خصوص ملكوت خدا فرمود: كشاورزي در مزرعه اش تخم پاشيد و رفت. روزها گذشت و كم كم دانه سبز شد و رشد كرد بدون آنكه كشاورز بداند چگونه اين امر اتفاق افتاد. زيرا زمين بدون كمك كسي خودش تخم را به ثمر مي آورد. يعني اول ساقه بالا مي آيد بعد خوشه درست ميشود و بعد از آن دانه كامل در خوشه ايجا ميشود. و وقتي ثمر رسيد كشاورز داس را بر ميدارد تا محصول را درو كند.كشاورزي كه داس را برداشته تا محصول را درو كند كسي نيست جز مسيح. او كسي است كه در آخر در آن روز عظيم خرمن را از زمين درو ميكند. ولي برزگران معرف كساني هستند كه در عوض مسيح زحمت كشيده اند. دانه جوانه زده و رشد ميكند بدون اينكه كسي خبردار باشد البته در مورد فرزند خدا صحت ندارد زيرا كه او ناظر بر همه چيز است. مسيح در زماني كه متصدي امور است نمي آسايد بلكه روز و شب مراقب است. او از اينكه چگونه دانه رشد ميكند نا آگاه نيست.مثال بذرآشكار ميكند كه خدا خودش آنرا كاشته است و با اينحال اگر بحال خود رها شود دانه از خود قدرتي ندارد كه خودبخود رشد كند.  انسان سهم خود را در مراقبت از رشد دانه ها ايفا ميكند.

او بايد زمين را آماده و خاك را حاصلخيز كند و بعد دانه را بكارد. او بايد در زمين كار كند. ولي در مرحله اي فراتر او هيچ كاري را نميتواند به كمال برساند. هيچ قدرت و حكمت بشري نميتواند بذر را به يك گياه زنده تبديل كند انسان منتهاي تلاش خود را ميكند ولي او بايد همچنان به آن كسي توكل كند كه كشت و زرع و درو كردن محصول به قدرت لايزال و شگفت انگيز او بستگي دارد.

 

در دانه حيات وجود دارد و در خاك نيز قدرتي نهفته است ليكن بدون قدرت ازلي كه روز و شب در كار است دانه محصولي نخواهد داد. بارش باران فرستاده ميشود تا مزارع مرطوب شوند، خورشيد بايد حرارت خود را بدهد و انرژي بايد به دانه دفن شده منتقل شود. حياتي را كه آفريدگار پديد آورده تنها بواسطه او ميتواند موجود شود. جوانه زدن هر تخمي و رشد هر گياهي به قدرت خداست.

 

خداوند عدالت خود را در تمام جهان آشكار خواهد كرد و همه قومها او را ستايش خواهند نمود. عدالت اودر باغ جهان خواهد روئيد و شكوفه خواهد آورد. (اشعیا 61: 11) . همانند آنچه در طبيعت انجام ميشود بدينگونه در زراعت روحاني معلم حقيقت بايد مزرعه دل را آماده كند او بايد بذر را بكارد ولي قدرتي كه تنها ميتواند حيات بخش باشد از خداست. نكته فراتر از موضوع اينست كه تمامي تلاشهاي بشري بطالت است. در حاليكه آماده موعظه كلام ميشويم نميتوانيم قدرت روح بخش را براي جانها بيان كنيم.

 

حافظ شيرازي ميگويد: نكته اي روح فزا ازدهن دوست بگوي- نامه اي خوش خبر از عالم اسرار بيار.

در موعظه كاري فرا تر از هر قدرت بشري بايد صورت پذيرد. تنها از طريق روح الهي است كه كلام زندگي بخش شده و جانها را از نو به حيات ازلي رهنمون ميسازد. اين موضوعي است كه مسيح تلاش كرد تا به حواريون خود القا نمايد. او به ايشان تعليم داد كه آنان در وجود خويش چيزي ندارند كه بتواند در اعمال ايشان توفيقي حاصل نمايد بلكه آن قدرت كار معجزه گونه خداست كه در كلام خويش موثر واقع مي افتد.

 

كار برزگر كار ايمان است. بشر راز جوانه زدن و رشد بذر را نميتواند درك كند. وليكن او به واسطه هايي كه خدا سبب نشو و نما ميشوند اعتماد دارد. برزگر در انداختن بذر ها بر روي زمين ظاهرا دانه هاي قيمتي كه ميتواند نان خانواده اش را تامين كند را بدور مي اندازد. وليكن او تنها از اين مقدار صرف نظر ميكند به اميد اينكه مقدار بيشتري در عوض بدست بياورد. او بذرها را بزمين ميريزد به انتظار اينكه چندين مرتبه بيشتر محصول برداشت كند. پس خادمان مسيح كار ميكنند در انتظار اينكه از بذري كه كاشته اند محصول برداشت كنند.

 

بذر خوب براي مدتي ممكن است در يك مكان سرد و خودخواهانه و در قلب دنيوي بخوابد و هيچ نشانه اي از اينكه ريشه داده است را آشكار نكند ولي پس از آنكه روح خدا بر جان دميده شود دانه پنهان جوانه ميزند و بالاخره براي جلال خدا ثمر خواهد آورد. در كار خود در طول زندگي نميدانيم كه در چه چيزي كامياب ميشويم. اين وظيفه ما نيست تا پاسخ اين سوال را بيابيم. ما بايد كار خود را انجام بدهيم و نتيجه را بخدا واگذار كنيم.” تو برو و در وقت و بي وقت بذر خود را بكار چون نميداني كدام قسمت از بذرها ثمر خواهد داد شايد هر چه كاشته اي ثمر بدهد” (جامعه ۶:۱۱ ) .

 

عهد بزرگ خداوند چنين ميگويد كه “تا زماني كه جهان باقي است كشت و زرع سرما و گرما زمستان و تابستان و روز و شب همچنان برقرار خواهد بود” (پیدایش ۸:۲۲ ).با اطمينان به اين وعده كشاورز كشت و زرع ميكند. دركشت روحاني اعتماد ما كمتر از اين نيست و به پشتگرمي او اطمينان داريم. “كلام من نيز هنگامي كه از دهانم بيرون مي آيد بي ثمر نميماند بلكه مقصود مرا عملي ميسازد و آنچه را اراده كرده ام انجام ميدهد ” (اشعیا ۵۵:۱۱ ) . “كساني كه با اميد و انتظار بيرون رفته بذر مي افشانند با شادي محصول خود را بازخواهند يافت” (مزامیر ۱۲۶:۶ ) .

 

جوانه زدن دانه ، حاكي از شروع يك زندگي روحاني است و رشد گياه تصويري زيبا از رشد مسيحي است. همانند طبيعت ، بدون فيض خدا حيات و رشدي در زندگي نخواهد بود. گياه يا بايد رشد كند يا خشك شود. همانگونه كه گياه رشد تدريجي و پيوسته دارد رشد زندگي مسيحي نيز چنين است. در هر مرحله از پيشرفت ، زندگي ما ميتواند به كمال برسد با اينحال چنانچه هدف خدا براي ما كامل شود پيشرفت پي در پي وجود خواهد داشت. تقدس كار يك عمر زندگي است. همانگونه كه موقعيتها تكثر مي يابند تجربه ما نيز وسعت خواهد يافت و دانش ما افزون خواهد گرديد. ما توان مسئوليت پذيري را خواهيم يافت و كمال ما با امتيازاتمان متناسب خواهد بود.

 

گياه با آنچه كه خدا براي زنده نگه داشتن آن استحصال ميكند پابرجاست. گياه ريشه هاي خود را در زمين ميگستراند. ريشه ها آب را با تابش خورشيد ، شبنم و باران جذب ميكند. گياه اجزاي حيات بخش را از هوا دريافت ميكند. بنابراين رشد در مسيحيت بواسطه همياري الهي امكان پذير است. اگر احساس درماندگي كنيم بايد تمامي موقعيت هايي كه به ما اعطا گرديده است را بهبود بخشيده تا تجربه كاملتري را كسب كنيم. همانگونه كه گياه ريشه خود را در عمق خاك ميگستراند ما نيز در زندگي روحاني خود ريشه هاي خود را بايد عميقتر در مسيح رشد دهيم. همانطور كه گياه نور خورشيد و شبنم و باران را دريافت ميكند ما نيز بايد قلبهاي خود را بروي روح القدس باز نگاه داریم.

 

كار انجام خواهد شد”نه به قدرت نه به قوت بلكه بروح خدا” (زکریا ۶:۴) . چنانچه افكار خود را بر مسيح متمركز كنيم او بسوي ما خواهد آمد”اما براي شما كه ترس مرا در دل داريد آفتاب عدالت با پرتو شفابخش خود طلوع خواهد كرد” ( ملاکی ۴:۲)

 

ما ميتوانيم “مانند سوسن رشد كنيم”.ما ميتوانيم”مانند ذرت قد برافرازيم و مثل درخت مو رشد كنيم” (هوشع ۷،۵:۱۴) . با تكيه دائم بر مسيح بعنوان منجي ميتوانيم در او در همه امور رشد نمائيم زيرا كه او قائد و سالار ماست.

گندم رشد ميكند - ابتدا ساقه ميدهد و بعد خوشه داده و دانه ها در خوشه رشد مينمايند. هدف كشاورز از كاشت بذر و پرورش گياه توليد غلات است. او نان را براي رفع گرسنگي ميخواهد و بذر را براي محصولي كه در آينده خواهد برداشت. پس كشاورز الهي چشم براه برداشت محصول بعنوان پاداش كار براي فداكاري و از خودگذشتگي خويش است. مسيح در جستجوي بازتوليد خويش در قلبهاي بشر است و او از طريق آنانيكه به او ايمان دارند چنين خواهد نمود. هدف از زندگي مسيحي آوردن محصول و ميوه است . بازتوليدي از صفات و خصوصيات مسيح در كساني كه به او ايمان دارند.

 

گياه جوانه نميزند تا رشد نموده و براي خودش محصول ببار آورد بلكه محصول را به كشاورز آن بازگرداند و نان را به خورنده نان. (اشعیا ۱۰:۵۵) . بنابراين هيچ انساني براي خودش زندگي نميكند. مسيحيان در اين جهان معرف مسيح و بعنوان نجات دهنده جانهاي ديگران خواهند بود.

 

زندگي كه وابسته بخود و براي خودخواهي باشد نه تنها رشد نكرده بلكه ثمره اي نيز نخواهد آورد. چنانچه مسيح را بعنوان منجي خويش پذيرفته ايد بايد خود را فراموش كنيد و سعي كنيد تا خويشتن را فراموش كرده و در تلاش بوده تا بديگران كمك كنيد. در باره محبت مسيح گفتگو كنيد و از نيكويي او سخن برانيد. درنيكوكاري در وظايف و كارهاي خود با مسيح همراه بوده ونه معرف خود بلكه معرف نيكويي او باشيد. سنگ صبور ديگران باشيد و بار گران جانها را با سعه صدر بر سينه خود حمل كنيد. دل نگران ديگران بوده و با هر وسيله اي كه ميتوانيد تلاش كنيد تا جانها را نجات دهيد. همانگونه كه روح مسيح را دريافت ميكنيد ، با روح غير خودخواهانه و محبت آميز بديگران خدمت كنيد — آنگاه رشد نموده و ميوه خواهيد آورد. آنگاه فيوضات روح در شخصيت شما رشد نموده و كامل خواهد شد. ايمان شما افزايش يافته اعتقاد شما راسخ تر شده و محبت در شما كامل خواهد گشت. و هر چه بيشتر و بيشتر شباهت مسيح را در خلوص و نجابت و مهرباني منعكس خواهيد نمود.

 

میوه روح : محبت — شادي — آرامش — بردباري — مهرباني — نيكوكاري — وفاداري - فروتني و خويشتنداري خواهد بود. ( غلاطيان ۲۲،۲۳:۵) . اين ثمرات هرگز نابود نخواهد شد بلكه محصول آن براي حيات جاودان درو خواهد شد

مزرع سبز فلك ديدم و داس مه نو— يادم از كشته خويش آمد و هنگام درو.

حافظ

هنگامي كه محصول آماده شود او داس خود را بر ميدارد زيرا كه فصل درو سر رسيده است. مسيح با اشتياق تمام منتظر آشكارسازي خود در كليساي خويش است. وقتي كه صفات مسيح در امت خويش بطور كامل تكثير و بازتوليد شود آنگاه او خواهد آمد و آنانيكه متعلق به او هستند را مطالبه خواهد كرد.

 

اين رجحان به همه مسيحيان اعطا گرديده است كه نه تنها چشم براه بوده بلكه در آمدن عيسي مسيح تسريع نمايند. (دوم پطروس ۳: ۱۲) .

 

همه آنانيكه نام او را اقرار نمايند در جلال او ثمره خواهند آورد و همه جهان بسرعت با بذرهاي انجيل كشت خواهد شد. آنگاه بسرعت موعد برداشت آخرين محصول عظيم فرا ميرسد و مسيح مي آيد تا اينكه خوشه هاي گرانبها را درو كند.